Dat wil zeggen dat zij zich persoonlijk schuldig gemaakt zouden hebben aan ernstige mensenrechtenschendingen in Afghanistan. Vader Naibzay was als onderofficier in Afghanistan werkzaam geweest bij de Khad-WAD een militaire- en inlichtingenorganisatie tijdens de Russische overheersing. Hij heeft altijd ontkend iets van doen te hebben gehad met verhoren en martelingen. Het gezin ontvluchtte Afghanistan nadat vader door de Taliban in hechtenis was genomen en in de gevangenis voor zijn leven moest vrezen. Onder verantwoordelijkheid van Jozias van Aartsen (VVD min Buitenlandse zaken tijdens Kok 2) en Job Cohen (PvdA staatssecretaris Justitie tijdens Kok 2) verscheen er een ambtsbericht in 1999 waarin werd gesteld dat alle (onder)officieren gevlucht uit Afghanistan, die werkzaam waren geweest voor de Khad-WAD, collectief de 1F status zou moeten worden tegengeworpen. Dat betekende dat zij nooit een verblijfsvergunning zouden kunnen krijgen in Nederland.
Toen ik kennismaakte met de familie Naibzay woonden zij al zo’n tien jaar in Nederland. Ik was op mijn hoede. Als gezonde Hollandse meid kon ik mij werkelijk niet voorstellen dat mijn Overheid het zo verkeerd kon zien als mijn Gemeenteraad mij wilde laten geloven. De Gemeenteraad vroeg mij alles in het werk te stellen om uitzetting van deze mensen te voorkomen. Het kwam mij al direct bespottelijk voor dat zelfs de kinderen van Naibzay de status van ‘oorlogsmisdadiger’ conform art. 1F hadden ( de jongste was in Nederland geboren). Dankzij de inzet van Tweede Kamerleden (Sharon Gesthuizen SP, Gerard Schouw D66, Tofik Dibi GroenLinks en Hans Spekman PvdA) werd de 1F status van familieleden beëindigd. Moeder en kinderen kregen hierdoor een verblijfstatus en op termijn het Nederlands Staatsburgerschap. Over de kwestie van vader Naibzay heb ik alles in het werk gesteld het onder de aandacht van bewindspersonen te brengen. Ze gaven niet thuis.
Het is mij bijvoorbeeld nooit gelukt met Nebahad Albayrak overleg te voeren terwijl dat toch een partijgenoot van mij is. Ook de fracties in de Tweede Kamer gaven slechts mondjesmaat respons. Bij het CDA (Raymond Knops toenmalig woordvoeder) PvdA (achtereenvolgens Job Cohen toen fractievoorzitter, Kadiya Arib woordvoerder) kreeg ik nul op het rekest. En dat was vreemd omdat in jaren na mijn kennismaking met de familie Naibzay steeds meer kritiek kwam op het ambtsbericht van 1999. Vooraanstaande experts (nationaal en internationaal) kwamen met fundamentele en steekhoudende kritiek. De advocaat van Naibzay, Pieter Bogaerts, schreef een boek over de misleidingen die zouden zijn gepleegd door de opstellers van het ambtsbericht. Ik begon mij steeds meer te realiseren dat er hier sprake was van absoluut en overheids gestuurd onrecht. Ik verloor mijn naïviteit. Toen het kabinet Rutte 1 aantrad (VVD CDA en PVV) wist ik dat het gedaan was met vader Naibzay. Hij was volledig uitgeprocedeerd. Hij was niets en niemand. Geen verzekering, geen werk, geen recht op scholing, niks. Zijn vrouw zou haar uitkering verliezen als vader ingeschreven bleef staan op haar adres (!?) en dus meldde zich een dorpsgenoot die hem voorstelde zich bij hem in te schrijven. Hij had geen uitkeringen en toeslagen waarmee de overheid kon dreigen. Met lotgenoten bezochten we commissievergaderingen in Den Haag, boden we een petitie aan in Den Haag, zochten de media op. Ik sprak met de Afghaanse ambassadeur…er was iets geks aan de hand. Ik wist het zeker.
Met goedkeuring van Raad en College van Giessenlanden ging ik in 2012 over tot de actie die nog velen zich kunnen herinneren; ik verbood uitzetting. Met een delegatie van de 43 burgemeesters die zich achter mijn actie hadden geschaard bezocht ik de toenmalig minister voor Immigratie, Integratie en Asiel, Gerd Leers. Hij zat er wat sneu bij, zo ingeklemd tussen zes topambtenaren. Maar hij deed een belangrijke toezegging! Het werd echter een deceptie of zoals een toenmalig collega van mij en partijgenoot van Gerd Leers zei: ‘het is goed afspraken maken met Gerd, hij komt ze alleen nooit na’.
In het Nederlands Juristenblad van afgelopen week is een uitstekend stuk gepubliceerd over het ambtsbericht van 1999. Er is grondig onderzoek gedaan naar de juistheid van het ambtsbericht zowel inhoudelijk als formeel. Op zaterdag 21/4 werd er op Radio 1 in het programma Argos van de VPRO aandacht aan besteed. De conclusies (mede op basis van een onderzoek van Joost Brouwer) zijn, dat;
1. Er bij het opstellen stelselmatig informatie is achtergehouden
2. Een bevooroordeelde keuze is gemaakt bij het horen van bronnen
3. Feiten onjuist zijn weergegeven
4. Er zelfs mogelijke fraude aan de orde is.
Mede dankzij de geheimzinnigheid van de ministeries van Buza en Justitie is niet meer na te gaan waar het mis is gegaan in de keten; op de ambassade in Islamabad (Pakistan), ambassade medewerkers, bronnen of ambtenaren van onze eigen ministeries? Feit is dat al jaren gewerkt wordt met foutieve informatie. En dat onderzoeken die dat aantoonden terzijde werden gelegd. Ik weet nog steeds niet wie de hand boven het hoofd gehouden moest worden.
Het doet er niet toe dat ik op social media voor rotte vis of erger werd uitgemaakt, of dat een officier van Justitie uit Rotterdam het een goed idee leek mij op mijn vakantieadres telefonisch de volle lading te geven.
Het is niet fatsoenlijk om 43 burgemeesters te behandelen als goedgelovige sukkels, of de bijdragen van experts naast je neer te leggen.
Het is echter een gotspe dat onze eigen overheid oost-indisch doof is geweest voor argumenten waardoor onze eigen overheid de levens van ca 1000 gezinnen heeft verwoest, en nu verwacht dat de kinderen van die mensen zich als goede burgers zullen gedragen, bijdragen aan de samenleving en trouw zijn aan onze vlag. Terwijl hun vaders en moeders op valse gronden werden uitgezet, verdwenen en/of vermoord werden in Afghanistan.
Op 4 mei houden we ons gehoor voor vooral waakzaam te zijn. Dat wil zeggen ook waakzaam naar de Overheid. Wat ben ik blij met de juristen die dit onderzoek deden en onze onderzoeksjournalisten. Ik stel voor dat de Overheid grootmoedig zijn fout toegeeft, het ambtsbericht intrekt, de gezinnen schadeloos stelt en de uitgezette Afghaanse 1Fers die nog niet vermoord zijn, terughaalt.
http://www.njb.nl/blog/waarom-het-khad-wad-ambtsbericht-van-29-februari.28577.lynkx
Reactie schrijven